(این یک گفتگوی خصوصی بین من و آقای کیومرث پور احمد، کارگردان سابق سینمای ایران است)

و جزاء سیئة سیئة مثلها فمن عفا و اصلح فاجره علی الله انه لا یحب الظالمین

(سوره‌ی شوری – آیه‌ی 40)

جناب آقای پور احمد، اگر می‌خواستید با من حرف بزنید، لازم نبود با تولید یک فیلم سینمایی عریض و طویل مثل این، روح انبوهی مخاطب را در کنار روح من بیازارید.

من چند نکته را به اطلاع شما می‌رسانم. اول این‌که مرگ آن‌چنان که شما سینماگران به تصویر می‌کشید، پر طمطراق نیست. حتی "اعدام" طبق روایت آلبر کامو، فیلسوف مخالف، یک سِن بالاتر از سطح زمین و سایر جزئیات وابسته را شامل نمی‌شود. خیلی ساده‌تر از این حرف‌هاست. خدا عذاب آخرت را از بشر دور کند.

گفته بودم که "نمی‌بخشیم و فراموش می‌کنیم"؛ هنوز بر سر حرفم هستم. و من آدم ستمگری نیستم. اما قتل عامی هم در کار نخواهد بود. و مرگ فقط یک گوشمالی است.

در نهایت من به شما اطمینان می‌دهم که کودکان "کار" به اندازه‌ی شما و یا به اندازه‌ی "فرهاد" و یا حتی به اندازه‌ی "قنبر" با احساس نیستند. خیلی‌ها ثابت کرده‌اند که مثل پسر نوح، تا آخرین لحظات استکبار می‌ورزند.

در پایان آیات ابتدایی سوره‌ی ص را جهت توجه گوشزد می‌کنم:

بسم الله الرحمن الرحیم . ص و القرآن ذی الذکر . بل الذین کفروا فی عزة و شقاق ...